Na een week van alleen maar regen, regen en nog eens regen en een bos vol met plassen leek het ons verstandiger om de Hollanderwandeling een weekje uit te stellen. Achteraf gezien een heel verstandig besluit, want zondag 7 oktober was een prachtige dag. En juist, wat gebeurt er op prachtige dagen? Dan kun je in het bos lopen over de hoofden van dagjesmensen… En daar houden streepjes niet zo van.
Zondag 14 oktober 2012, 13.30 uur. Tijd voor de herkansing. De weersvoorspellingen zijn goed (zon met af en toe kans op een bui), dus niets houdt ons nog tegen om een flinke wandeling op en rond de Hellendoornse berg te gaan maken. Daarbij vergezeld van onze geliefde streepjes, wat wil een mens nog meer op een mooie zondag in oktober.
Zondag 14 oktober 2012, 13.30 uur. Tijd voor de herkansing. De weersvoorspellingen zijn goed (zon met af en toe kans op een bui), dus niets houdt ons nog tegen om een flinke wandeling op en rond de Hellendoornse berg te gaan maken. Daarbij vergezeld van onze geliefde streepjes, wat wil een mens nog meer op een mooie zondag in oktober.
Dit keer was het streepjesteam 5 vrouw sterk. Alleen maar teven, gaat dat wel goed bij elkaar? Ja hoor, het ging uitstekend. Onder leiding van Luhta (van de Sylvester Stee) genoten Jasmijn (van het Pullenland), Meike (Bieke van Old-Diek), Lara (Solara) en Coba (Cowley van Rianne’s Erf) van flinke plassen water, vallende blaadjes en een flinke zandkuil. En de baasjes? Die genoten mee (al waren die plassen water wat minder met het oog op het interieur van de auto’s).
Ook dit keer hebben we een poging gewaagd om de route van Nicky Gootjes, uit het ANWB-boekje Wandelen met je hond te volgen. Verrassend genoeg is het ook deze keer niet gelukt. Zou het er aan liggen dat wij vrouwen niet zo goed in kaartlezen zijn? Geen idee, maar de volgende keer blijft de kaart lekker thuis. Verdwalen is bijna onmogelijk en zolang je zorgt dat je het losloopgebied niet verlaat, kan er weinig gebeuren. Op ons gevoel hebben we daarom de diverse paden gelopen, af en toe doorkruist door een kolonne jeeps (georganiseerde tocht, helaas waren er veel deelnemers), mountainbikers, ruiters en een paard en wagen.
We hebben ons verbaasd over de manier waarop de honden elkaar binnen no-time accepteerden. Even rauzen in de zandkuil was genoeg om de rangorde te bepalen. De twee dames, Luhta en Jasmijn, zorgden ervoor dat het drukke drietal keurig in het gareel bleef. En wat is er nou leuker om als streepjes vijftal op volle kracht een andere hond te verwelkomen, niets toch? Dat andere honden hiervan met hangende pootjes naar de betreffende baas terugkeerden voor wat mentale ondersteuning kan onze streepjes niet deren. Hallo zeg, dat bos is van ons…
De komende maanden zal het dat zeker zijn. Nu de winter in aantocht is en het bos voor dagjesmensen steeds minder interessant wordt, worden onze streepjes steeds blijer. We gaan weer wandelen… Het streven is om één à twee keer per drie maanden het bos in te gaan. De Hellendoornse bossen zijn hierbij favoriet, vanwege de centrale ligging en goede bereikbaarheid. De honden mogen er heerlijk loslopen en afgezonderd van wat verdwaalde mountainbikers kom je weinig mensen tegen. Een datum voor een volgende wandeling is nog niet geprikt, dus houdt Facebook, de Hollanderfora, deze website en het clubblad in de gaten. We zouden het leuk vinden om de drie variëteiten op Twentse bodem vast te kunnen leggen. Dus ruwharen, kom op!
Henrike de Vries (wandelcoördinator Overijssel)
